یه کم که نه ؛ خیلی خسته شدم
خسته از این روزگار، از این سختیها، از این هم و غم
نمیدونم چی بگم؛
باورم نمیشه این من همون من قبلیه؛
همونی که سختی ها رو به سخره می گرفت؛
همونی که ستوه رو به ستوه آورده بود؛
حالا این من خیلی ضعیف شده؛
ضعیف شده ولی نه خود به خود؛ سختی ها ضعیف ش کرده
بغضای شبونه؛ بیداری ها؛ نداشتن تمرکز؛ خنده های نمایشی و مصنوعی و ...
همش برام طبیعی و عادت شده؛
امشب دست به دامان همه چیز شدم،
قرآن ، حافظ ، اینترنت و حالا هم نوشتن.
بی نوا نوشت:
- آخر خطم ولی درخواستم از بزرگی تو هست نه از لیاقت خودم
- باز زمزمه می کنم " ان مع العسر یسرا ؛ فان مع العسر یسرا " و " الا بذکر الله تطمئن القلوب " و " لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم "
- میدونم که هر چی بدیه به خاطر خودمه و خوبی ها از لطفته ؛ بیا و مثل همیشه این بد رو به خوبی خودت ببخش
